Мікола Зэраў (1890–1937). "Пад Новы год"
(Микола Зеров, Під Новий рік)
Ішоў дадому, цукар нёс пайковы,
Аб працы думаў — горкі мой прысуд...
Свяціў агнёвай стужкай Галівуд
У чарах навагодняе абновы.
Скрозь шамацела. Рады святам новым,
Насустрач невядомаму йшоў люд;
Мароз прыбраў учорашні ўвесь бруд,
Што сэрца ціснуў, накладаўшы ковы.
Мінала зайздрасць, суцішаўся шал...
Што ж! Хай вяршыцца бедны рытуал
Звычайнае сустрэчы пілігрыма.
Няхай юнак у мроях давідна
Схіляецца з бяздумнымі вачыма
Над шклянкаю ружовага віна.
Пеё Явараў (1878–1914). "Смугой пакрыліся нябёсы..."
(Пейо Яворов, Мъгли покриха небесата...)
Смугой пакрыліся нябёсы,
Дождж столькі дзён няспынна цёк.
І без святла мярцвее ўвосень
Зямля, загорнутая ў змрок.
Не страціць сонца хай запалу.
Ці хочаш летні ўбачыць строй?
Ох, позна... Бо падрыхтавала
Зіма бялюткі саван свой.
Рычард Олдынгтан (1892–1962). "Амальфі"
(Richard Aldington, Amalfi)
Мы спусцімся да цябе,
О глыбокае, глыбокае мора,
І паплывём па тваіх бледных зялёных хвалях,
Як раскіданыя пялёсткі.
Мы спусцімся да цябе з узгоркаў,
Ад духмяных лімонных прысад,
Ад гарачага сонца.
Мы спусцімся,
О Таласа,
І паплывём
Па тваіх бледных зялёных хвалях,
Як пялёсткі.
Эдгар Алан По (1809–1849). "Гімн"
(Edgar Allan Poe, Hymn)
І ў ноч, і ў раніцы глухія
Ты чула гімн мой, о Марыя!
Хваробы прыйдуць ці спакой —
Будзь, Багародзіца, са мной.
Калі ляцяць гадзіны ярка,
На небе — ані хмары шпаркай,
Душа імкнецца ў барацьбе
І да твайго, і да цябе.
Шторм лёсу зруйнаваў, павер,
Маё былое. І цяпер
У будучыню новы крок —
Тваё ды ты разгоняць змрок!
Стывен Крэйн (1871–1900). "Падарожнік..."
(Stephen Crane, The Wayfarer)
Падарожнік
Спасціг шлях да праўды
І застыў ад здзіўлення:
Сцежка густа парасла быллём.
«Ага! — сказаў ён. —
Здаецца, тут ніхто не хадзіў
Ужо даўно».
Потым ён убачыў: кожная былінка —
Востры нож.
«Ну, — прамармытаў ён урэшце, —
Вядома, ёсць іншыя дарогі».
Роберт Фрост (1874–1963). "Дробная птушка"
(Robert Frost, A Minor Bird)
Прагнаў я птушку, каб яна
Удзень не пела ля акна;
У ладкі пляснуў праз парог —
Здаецца, больш трываць не мог.
Мая віна тут, не яе:
Як птушка ўмее, так пяе.
Зусім няправільна, відаць,
Знікнення песні зажадаць.
Томас Эрнэст Х'юм (1883–1917). "Восень"
(Thomas Ernest Hulme, Autumn)
Увосень ноччу дотык халадку.
Я йшоў на шпацыр.
І бачу — месяц нахіліўся над парканам,
Як селянін чырванатвары.
Я гутарыць не стаў, адно кіўнуў.
Наўкол віселі зоркі ў задуменні,
Збляднелыя, як гарадскія дзеці.
Сара Тэсдэйл (1884–1933). "Будзе дожджык ласкавы..."
(Sara Teasdale, There Will Come Soft Rains)
Будзе дожджык ласкавы, запахне раллёй,
Будзе ластавак свіст і палёт над зямлёй,
Ноччу ў сажалцы гучныя спевы рапух,
Кветкі слівы бязважкія, як белы пух,
Мітуслівых заранак агеньчык руды —
Даляцяць птушак пошчакі з плоту сюды.
І не скажа ніхто, што мінула вайна,
Успамінаў ужо не пакіне яна.
Не згадае ні дрэва, ні птушка павек,
Калі знікне раптоўна з Зямлі чалавек.
І Вясна, што прачнецца на золку сама,
Не адчуе, напэўна, што нас тут няма.
(Микола Зеров, Під Новий рік)
Ішоў дадому, цукар нёс пайковы,
Аб працы думаў — горкі мой прысуд...
Свяціў агнёвай стужкай Галівуд
У чарах навагодняе абновы.
Скрозь шамацела. Рады святам новым,
Насустрач невядомаму йшоў люд;
Мароз прыбраў учорашні ўвесь бруд,
Што сэрца ціснуў, накладаўшы ковы.
Мінала зайздрасць, суцішаўся шал...
Што ж! Хай вяршыцца бедны рытуал
Звычайнае сустрэчы пілігрыма.
Няхай юнак у мроях давідна
Схіляецца з бяздумнымі вачыма
Над шклянкаю ружовага віна.
Пеё Явараў (1878–1914). "Смугой пакрыліся нябёсы..."
(Пейо Яворов, Мъгли покриха небесата...)
Смугой пакрыліся нябёсы,
Дождж столькі дзён няспынна цёк.
І без святла мярцвее ўвосень
Зямля, загорнутая ў змрок.
Не страціць сонца хай запалу.
Ці хочаш летні ўбачыць строй?
Ох, позна... Бо падрыхтавала
Зіма бялюткі саван свой.
Рычард Олдынгтан (1892–1962). "Амальфі"
(Richard Aldington, Amalfi)
Мы спусцімся да цябе,
О глыбокае, глыбокае мора,
І паплывём па тваіх бледных зялёных хвалях,
Як раскіданыя пялёсткі.
Мы спусцімся да цябе з узгоркаў,
Ад духмяных лімонных прысад,
Ад гарачага сонца.
Мы спусцімся,
О Таласа,
І паплывём
Па тваіх бледных зялёных хвалях,
Як пялёсткі.
Эдгар Алан По (1809–1849). "Гімн"
(Edgar Allan Poe, Hymn)
І ў ноч, і ў раніцы глухія
Ты чула гімн мой, о Марыя!
Хваробы прыйдуць ці спакой —
Будзь, Багародзіца, са мной.
Калі ляцяць гадзіны ярка,
На небе — ані хмары шпаркай,
Душа імкнецца ў барацьбе
І да твайго, і да цябе.
Шторм лёсу зруйнаваў, павер,
Маё былое. І цяпер
У будучыню новы крок —
Тваё ды ты разгоняць змрок!
Стывен Крэйн (1871–1900). "Падарожнік..."
(Stephen Crane, The Wayfarer)
Падарожнік
Спасціг шлях да праўды
І застыў ад здзіўлення:
Сцежка густа парасла быллём.
«Ага! — сказаў ён. —
Здаецца, тут ніхто не хадзіў
Ужо даўно».
Потым ён убачыў: кожная былінка —
Востры нож.
«Ну, — прамармытаў ён урэшце, —
Вядома, ёсць іншыя дарогі».
Роберт Фрост (1874–1963). "Дробная птушка"
(Robert Frost, A Minor Bird)
Прагнаў я птушку, каб яна
Удзень не пела ля акна;
У ладкі пляснуў праз парог —
Здаецца, больш трываць не мог.
Мая віна тут, не яе:
Як птушка ўмее, так пяе.
Зусім няправільна, відаць,
Знікнення песні зажадаць.
Томас Эрнэст Х'юм (1883–1917). "Восень"
(Thomas Ernest Hulme, Autumn)
Увосень ноччу дотык халадку.
Я йшоў на шпацыр.
І бачу — месяц нахіліўся над парканам,
Як селянін чырванатвары.
Я гутарыць не стаў, адно кіўнуў.
Наўкол віселі зоркі ў задуменні,
Збляднелыя, як гарадскія дзеці.
Сара Тэсдэйл (1884–1933). "Будзе дожджык ласкавы..."
(Sara Teasdale, There Will Come Soft Rains)
Будзе дожджык ласкавы, запахне раллёй,
Будзе ластавак свіст і палёт над зямлёй,
Ноччу ў сажалцы гучныя спевы рапух,
Кветкі слівы бязважкія, як белы пух,
Мітуслівых заранак агеньчык руды —
Даляцяць птушак пошчакі з плоту сюды.
І не скажа ніхто, што мінула вайна,
Успамінаў ужо не пакіне яна.
Не згадае ні дрэва, ні птушка павек,
Калі знікне раптоўна з Зямлі чалавек.
І Вясна, што прачнецца на золку сама,
Не адчуе, напэўна, што нас тут няма.